France Faragonun çalmas antik dönemden günümüze, Platondan Tarkovskiye kadar sanatn ksa bir öyküsünü sunmaktadr. Bu yapt, 20. yüzylda modernitenin soykütüünden hareketle sanattaki benzersiz dönüümü anlama çabas gütmektedir.
Antikite, Avrupaya ilham veren ve geleneksel araçlar temin eden bir devir olarak tasvir edilmitir. Yazar, perspektifi ve seyirciyi dikkate alan insan-merkezli sanattan tekil bak açsnn kaybolduu tanr-merkezli sanata geçii yönlendiren manta k tutar: Bu, Dou Roma mparatorluundan Ortaçan sonlarna dek sürmü olan bir dönemdir ve bizim yüzylmz antik perspektifin ve Rönesans oluturan çalarn mirasçsdr. Plotinin temaa düüncesi ise bu geçilerin temel felsefesini oluturur.
Sanattaki modernite, görüntünün reddedilmesinden ve taklidinden domutur. Yüksek ontolojik bir gerçeklie gönderme yapan soyut sanatn büyük ressamlar (Kandinsky, Mondrian, Malevitch), biçimden kuralszla, figüratiften soyuta, objektif olandan objektif olmayana geçii ustalkla ilemilerdir. Artk onlarn sanat gerçek olan temsil etmekten ziyade varoluun hissedilebilecei bir bak açsdr.
Güzeli reddeden, honut etme kaygsndan uzak ve kalclk derdi olmayan çada sanat, modern dönemin sona eriini tescil eder. nsan çplak gerçeklikle yüz yüze brakr.