On alt¿ ya¿¿nda kendine güvensiz, bedeninden ve varl¿¿¿ndan ürken, arkada¿s¿z, yaln¿z bir genç k¿z kendisinin tam tersi bir k¿za rastlarsa ne olur? Hele o k¿z, önce yata¿¿n¿, sonra ailesini, sonra da tüm hayat¿n¿ ele geçirirse? K¿sa ve etkili kitaplar¿yla tüm dünyada hakl¿ bir üne ve geni¿ bir okur kitlesine sahip olan Amélie Nothomb¿un Di¿i ¿eytan adl¿ roman¿ böyle bir hikâyeyi anlat¿yor.
Bir insan¿n di¿er bir insana nas¿l üstünlük sa¿layabilece¿inin ya da bir insan¿n ba¿ka bir insan¿ nas¿l parma¿¿nda oynatabilece¿inin hikâyesi de denilebilir "Di¿i ¿eytan"a. Ya¿ananlar arkada¿l¿k ad¿yla ba¿lay¿p, kurban-cellat ili¿kisine dönü¿üyor. Asl¿nda bu kitap hiç güzel bir ¿ey söylemiyor. ¿nsanl¿¿a duyulan güveni y¿k¿yor, aileye bile s¿¿¿nam¿yor bu romanda okur. Ana kahraman¿m¿z Blanche¿¿n duydu¿u yaln¿zl¿k ve solgunluk insan¿n içine i¿liyor, ac¿y¿ derinden hissettiriyor. Ama melonkoliye izin veren bir roman da de¿il "Di¿i ¿eytan", ac¿lar¿n içinde küçük bir mutluluk çat¿s¿ da aç¿l¿yor s¿¿¿nmak için. Tüm Nothomb kitaplar¿ gibi ak¿c¿, sahici ve temiz diyaloglar¿yla ak¿p gidiyor. Ve geriye iyi bir roman okuman¿n doyurucu hissi kal¿yor.