Avonturen van drie Russen en drie Engelschen, Gevolgd door 'De Blokkadebrekers' (geïllustreerd)

Den 27sten Februari 1854 lagen twee mannen aan den voet van een
ontzaglijken treurwilg met elkander te praten en keken van tijd
tot tijd met de grootste oplettendheid naar den stroom. Deze rivier,
door de Hollanders Groote Rivier, door de Hottentotten Gariep genaamd,
kan wedijveren met de drie groote slagaderen van Afrika, namelijk den
Nijl, den Niger en den Zambese; evenals deze treedt zij buiten hare
oevers en heeft snelle stroomingen en watervallen. Eenige reizigers,
wier namen langs een gedeelte van den stroom wel bekend zijn, als
Thompson, Alexander, Burchell hebben als om strijd de helderheid van
het water en de schoonheid van de oevers geprezen.

Op deze plaats leverde de Oranjerivier, die zich met een bocht naar
de bergen van den hertog van York wendde, een verheven schouwspel
op. Onbeklimbare rotsen, indrukwekkende gevaarten van steenen en
van door ouderdom versteende boomen, diepe holen, ondoordringbare
wouden, die de bijl van den volkplanter nog niet geschonden had,
dat alles te zamen aan de achterzijde omlijst door de Gariep-bergen,
vormde een landschap van onbegrijpelijke pracht. Daar stortte het
water van de rivier plotseling van eene hoogte van vier honderd
voet naar beneden, nadat de stroom eerst door eene te nauwe bedding
had moeten dringen, en dan eensklaps geen grond meer onder zich
had. Stroomopwaarts van den val was het slechts een geborrel van de
wateroppervlakte, die hier en daar gebroken werd door eenige met
groen omkranste rotspunten. Stroomafwaarts was slechts een woeste
kolk van onstuimige golven te zien, waarboven zich een dikke nevel van
vochtige dampen verhief, en waarin al de kleuren van den regenboog zich
afspiegelden. Uit dezen afgrond hoorde men een oorverdoovend geklater,
dat door de echo's in de vallei duizendvoudig weerkaatst werd.

Een van de beide mannen, die zeker door het toeval eener
ontdekkingsreis in dit gedeelte van zuidelijk Afrika bij elkander waren
gebracht, lette ter nauwernood op de schoonheid, welke de natuur voor
zijn oog ontrolde. Deze onverschillige reiziger was een Boschjesman,
een jager, een schoon type van dat krachtige menschenras met levendige
oogen en snelle gebaren, dat een zwervend leven in de bosschen
leidt. De naam van Boschjesmannen wordt gegeven aan de zwervende
stammen, die door de ten noordwesten van de Kaapkolonie gelegene
landstreek rondtrekken. Geen enkele stam van deze Boschjesmannen
heeft eene vaste woonplaats. Zij brengen hun leven door met rond
te zwerven door de landstreek, gelegen tusschen de Oranjerivier en
de Westersche bergen, met pachthoeven te plunderen en den oogst te
verwoesten van die heerschzuchtige kolonisten, die hen terug hebben
gedrongen naar de onvruchtbare streken van het binnenland, waar meer
steenen dan planten gevonden worden.

Deze Boschjesman was ongeveer veertig jaar oud, groot van gestalte,
en bezat blijkbaar groote spierkracht. Zelfs als hij op den grond
lag, toonde zijne houding krachtige werkzaamheid; de gepastheid,
gemakkelijkheid en vrijheid van beweging waren die van een
krachtig man, eene soort van persoonlijkheid gevormd als de helden
der Canadasche prairiën, maar misschien met minder kalmte dan de
geliefkoosde jagersfiguren van Fennimore Cooper. Dit kon men zien aan
het vluchtig rood, dat zijne kaken kleurde, als het snelle kloppen
van zijn hart hem een blos op het aangezicht joeg. De Boschjesman was
geen wilde meer zooals zijne stamgenooten, de vroegere Saqua's. Uit
een Engelschen vader en eene Hottentotsche moeder geboren, had deze
mesties door zijn omgang met vreemdelingen meer gewonnen dan verloren,
en sprak vaardig Engelsch. Zijn half Hottentotsche, half Europeesche
kleeding bestond uit ee

Dettagli