De wonderstraal (geillustreerd)

BROEDER SAM EN BROEDER SIB.

»Bet!"

»Beth!"

»Bess!"

»Betsy!"

»Betty!"

Dat waren de namen, die achtereenvolgens in de prachtige »hall" van
Helenaburg weerklonken. Dat geroep was een onveranderlijke gewoonte
van broeder Sam en van broeder Sib, wanneer zij de huishoudster van
het buitenverblijf noodig hadden.

Maar in dit oogenblik deden die verkleinwoordjes van Elisabeth evenmin
de waardige draagster daarvan te voorschijn komen, als wanneer hare
heerschappen haar bij den naam voluit geroepen hadden.

Het was de intendant Partridge in persoon, die zich met de muts in
de hand aan de deur der hall vertoonde.

Zich tot de roependen, twee personen van fatsoenlijk uiterlijk,
wendende, die op den kozijnmuur zaten van een venster, welker drie
glazen als ruitvormige vakken buiten den gevel der woning uitstaken:

»Roepen de heeren juffrouw Bess?" zei hij; »maar die is niet op het
buitenverblijf."

»Waar is zij dan, Partridge?"

»Zij vergezelt miss Campbell, die in het park wandelt."

Partridge vertrok hoogst ernstig op een teeken, dat hem beide
personen gaven.

Die personen waren broeder Sam en broeder Sib,--verkleinwoorden,
afkomstig van hunne doopnamen Samuel en Sebastiaan--de ooms van
Miss Campbell. Het waren Schotten van het oude ras, Schotten van een
ouden Clan der Hooglanden, zij telden te zamen honderd twaalf jaar,
en scheelden slechts vijftien maanden met elkander. Sam was de oudste,
Sib de jongste.

Om die twee typen van eer, goedheid en toewijding bij uitnemendheid met
weinige trekken te schetsen, zal het voldoende zijn mede te deelen, dat
hun geheele bestaan aan hunne nicht gewijd was. Zij waren de broeders
van hare moeder, die, nadat zij na een kortstondig huwelijksgeluk
van slechts een jaar, weduwe geworden was, door een snelverloopende
ziekte in het graf gesleept werd. Sam en Sib Melvill bleven dus alleen
op de wereld als verzorgers van het kleine weeskind. Door dezelfde
verteedering verbonden, leefden zij voort, dachten aan en droomden
over niets anders dan het jonge meisje.

Voor haar waren zij ongetrouwd gebleven, het moet er bij verteld
worden: zonder eenig berouw; want zij behoorden tot die goedige wezens,
die geen andere rol op dit onderaardsche te vervullen hebben dan die
van voogd. En dat was nog niet genoeg gezegd: de oudste had zich tot
vader, de jongste tot moeder van het kind gesteld. Het gebeurde dan
ook, dat miss Campbell er toe kwam hen heel natuurlijk te groeten
met een:

»Dag papa Sam! hoe vaart mama Sib?"

Met wie zou men die beide ooms beter hebben kunnen vergelijken,
behoudens hunne geschiktheid voor de zaken, dan met die twee liefdadige
kooplieden, zoo goed, zoo eender van gedachten, zoo minzaam, als
de broeders Cheeryble uit de London-City, de twee meest volmaakte
wezens, die uit het vruchtbare brein van Dickens geboren werden. Het
zou onmogelijk geweest zijn, een meer nauwkeurige gelijkenis te
treffen, al moest men den schrijver ook beschuldigen, dat type aan
het meesterstuk: Nikolaas Nickleby geheeten, ontleend te hebben;
niemand zou zich over dit plagiaat te beklagen hebben.

Sam en Sib Melvill, door het huwelijk hunner zuster vermaagschapt aan
een zijtak van het oude stamhuis der Campbells, hadden elkander nooit
verlaten. Dezelfde opvoeding had hen zedelijk aan elkander gelijk doen
worden. Zij hadden te zamen hetzelfde onderwijs in hetzelfde college
en in dezelfde klas genoten. Daar zij over het algemeen dezelfde
denkbeelden over alle zaken verkondigden in geheel overeenkomstige
uitingen, zoo kon de een steeds den volzin van den anderen eindigen met
dezelfde uitdrukkingen, onderstreept en gezinteekend door dezelfde

Dettagli