Dziady, cz IV

Adam Mickiewicz

Polski poeta i publicysta okresu romantyzmu (czoowy z trójcy wieszczów"). Syn adwokata, Mikoaja (zm. 1812) herbu Poraj oraz Barbary z Majewskich. Ukoczy studia na Wydziale Literatury Uniwersytetu Wileskiego; stypendium odpracowywa potem jako nauczyciel w Kownie. By wspózaoycielem tajnego samoksztaceniowego Towarzystwa Filomatów (1817), za co zosta w 1823 r. aresztowany i skazany na osiedlenie w gbi Rosji. W latach 1824-1829 przebywa w Petersburgu, Moskwie i na Krymie; nastpnie na emigracji w Paryu. Wykada literatur acisk na Akademii w Lozannie (1839), a od 1840 r. literatur sowiask w College de France w Paryu. W 1841 r. zwiza si z ruchem religijnym A. Towiaskiego. W okresie Wiosny Ludów by redaktorem naczelnym fr. dziennika »Trybuna Ludów« i organizatorem ochotniczego Zastpu Polskiego, dla którego napisa demokratyczny Skad zasad.

Ur.

24 grudnia 1798 r. w Zaosiu koo Nowogródka

Zm.

26 listopada 1855 r. w Konstantynopolu (dzi: Stambu)

Najwaniejsze dziea:

Ballady i romanse (1822), Grayna (1823), Sonety krymskie (1826), Konrad Wallenrod (1828), Dziady (cz.II i IV 1823, cz.III 1832), Ksigi narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego (1833), Pan Tadeusz (1834); wiersze: Oda do modoci (1820), Do Matki Polki (1830), mier pukownika (1831), Reduta Ordona (1831)

Dettagli