Hayatn bana sunduu, benim de baka seçenek aramadan kabul ettiim yllarn ardndan, neden paramparça olduumu düünürken yazmaya yeniden balyorum. Sana, kaybedilmi zamana vazgeçmeyen ya da ölen arkadalara deil, kendime borcumu ödüyorum.
Sen, komaya altrdn bedeninle çoktan patlam tufana aldrmadan, farknda olmadan, kaldn yerden devam ediyorsun; uzaklklarn büyüttüü akn kitabnda yazanlara inanyorsun.
Galiba haklsn; çünkü korkunun bize öretilenlerden, inanmayp kendi örendiklerimizden baka anlam da var; hayatmza dokunulmamasn istemek gibi.