Land achter de nevels

De mannen zijn terug
Azula negeert de pijn in haar geschaafde polsen. Daar beneden, slechts van haar gescheiden door een plafond van ruwe planken, klinkt het jammeren en smeken van de meisjes die er niet in slaagden om zich te bevrijden
Als een opgejaagd dier kruipt Azula naar de uiterste hoek van de zolder, maakt zich zo klein mogelijk en drukt de handen tegen haar oren. Het is niet genoeg om de doodskreten buiten te sluiten. Die snijden door haar ziel en dreigen het laatste sprankje hoop te doven dat ze in haar dromen levend wist te houden.
Wanneer de laatste gil wegsterft en ze enkel nog de harde stemmen van hun beulen hoort, knijpt Azula de ogen dicht, rolt zich op tot een bal en wacht op het onvermijdelijke einde. Alle deuren en ramen waren op slot toen ze er schreeuwend van pijn in slaagde om haar handen uit de boeien te wurmen en verblind door tranen op de tast de ladder vond. Zelfs de domste man zal al snel raden waar ze haar toevlucht zocht

Wie wil weten waar en hoe dit verhaal oorspronkelijk werd gepubliceerd moet verder lezen...

Dettagli