Nantas

Nantas bewoonde, sinds zijn aankomst te Parijs, een kamer op de
derde verdieping van een huis in de rue de Lille, grenzende aan het
prachtige gebouw van baron Danvilliers, lid van den Raad van State,
die het huis in weelderigen ouden stijl had doen optrekken. Als
Nantas zich voorover boog, kon hij een hoekje van den tuin van dit
paleis zien. Reusachtige boomen verspreidden een aangenamen schaduw
en hooger, over de groene kruinen, had hij het gezicht op de Seine,
de Tuileriën, het Louvre, de reeks van kaden, een groot dakenveld en
zelfs heel in de verte Père-Lachaise.

't Was een kleine zolderkamer, met een glazen pan als venster en Nantas
had haar zoo eenvoudig mogelijk gemeubileerd met een bed, een tafel
en een stoel. Hij had zich daar geïnstalleerd, omdat het goedkoopste
hem het beste voorkwam, zoolang hij moest worstelen om een betrekking
te vinden. En toch maakte het vuile behang, de zwarte zoldering, de
ellende en naaktheid van dit kamertje, waar zelfs geen schoorsteen
was, geen bedroevenden indruk op hem. Sedert hij sliep in het gezicht
der Tuileriën en van het Louvre, vergeleek hij zich bij een generaal,
die genoodzaakt was van een eenvoudigen boerenherberg aan den weg, zijn
verblijfplaats te maken, terwijl zijn troepen gelegerd zijn om de rijke
en machtige stad, die hij morgen stormenderhand hoopt in te nemen.

Nantas was de zoon van een metselaar te Marseille, en was aan
het gymnasium aldaar zijn studiën begonnen, daartoe gedreven
door de trotsche teederheid zijner moeder die een heer van hem
wilde maken. Toen zijn moeder gestorven was, had Nantas echter een
betrekking moeten aanvaarden, waar hij twaalf jaren lang een leven van
wanhopige eentonigheid had geleid. Wel twintig maal zou hij weggevlucht
zijn als zijn plicht hem niet bevolen had te Marseille te blijven,
tot hulp en steun van zijn vader, die door den val van een steiger
invalide was geworden. Hij moest thans in de behoeften van hun beiden
geheel voorzien. Op een avond thuis komende, vond hij den metselaar
echter dood, zijn nog warm pijpje naast hem liggend. Drie dagen later
verkocht hij wat er in het kleine huishouden nog van eenige waarde
was en vertrok met twee honderd francs in den zak naar Parijs.

Van zijn moeder had Nantas een hardnekkige zucht naar grootheid en
rijkdom geërfd. Hij was een jongmensch, die spoedig tot iets besloot
en zijn besluiten met ijzeren wil ten uitvoer bracht.

Toen hij nog jong was, had men iets bijzonders in hem meenen te
zien. Dikwijls had men gelachen als hij uitriep: "Ik voel mij o,
zoo sterk", een uitdrukking die comisch werd als men hem aanzag het
te kleine jasje uit den naad springende aan de schouders en waarvan
de mouwen hem tot aan de polsen reikten.

Zoo zachtjes aan had hij een zekere vereering voor de kracht opgevat,
slechts haar in het leven der menschen ziende, overtuigd dat de
sterken altijd de overwinnaars zijn. Volgens Nantas was het slechts
noodig te willen om te kunnen; de rest was bijzaak.

's Zondags, als hij geheel alleen in de omstreken van Marseille
wandelde, onder een verschroeiende zon, dan voelde hij een stroom in
zich, die hem voortdurend voorwaarts joeg. Thuiskomende at hij met
zijn verminkten vader wat aardappelen, zichzelf belovende later wel
te zorgen, dat de maatschappij, waarin hij op zijn dertigsten jaar
nog niets was hem wat beters zou geven. Het was geen gewoon verlangen,
dat hem bezielde, geen zucht naar laag genot, het was alleen het gevoel
van een verstand en een wil, die niet op hun plaats waren, maar bedaard
en kalm de plaats zochten te bereiken, welke hun rechtens toekwam.

Nauwelijks betraden zijn voeten het plaveisel van Parijs of Nantas
meende de hand maar

Dettagli