Polen, biraz zaman sonra, naylonla kapatlm bolume doru yurumeye balad. Beyni, yurei ona 'gitme' diyordu ama ayaklarn iten guce kar gelemiyordu. Sanki gizli bir el, gorunmez bir varlk onu itiyordu. Naylonu açp karanlk, izbe, rltl bolume girdi ve iskeleye oturdu. Damla sesleri 'p p' ediyor, karanlk ve yalnzlk onu urkutuyordu.
Zihninde veya yureinin derinliklerinde bir ses: 'Hemen çk buradan, evine don!' diye baryordu. O da buna uymak istiyor ama yapamyordu. Baz gecelerde veya sabaha kar uzerine çoken karabasanlar sanki imdi de bedenine çokmu, onu oturduu yere yaptrmt. Ama ne olursa olsun buna katlanmalyd. Dardaki hayat bundan çok da guzel deildi.