Robur de Veroveraar (geïllustreerd)

"Pang!...."

"Pang!...."

De twee pistoolschoten gingen als het ware tegelijkertijd af. Eene
koe, die op een afstand van vijftig passen ongeveer rustig graasde,
kreeg een der kogels in de bovenrugwervels. Toch, dat moet erkend
worden, had zij aan het geheele geval hoegenaamd geene schuld. De
onschuldigen boeten in den regel voor de schuldigen.

Geen der beide vechtenden was geraakt geworden. Zoo gaat het gewoonlijk
in de wereld.

Wie waren die twee heeren, die daar op elkander geschoten, die naar
elkanders leven getracht hadden?

Wij weten het niet. En toch was, dunkt ons, de gelegenheid schoon,
om hunne namen aan de vergetelheid te ontrukken, om die namen voor
het verre nageslacht te bewaren. Alles wat hier evenwel medegedeeld
kan worden is, dat de eene, de oudste, Engelschman, en de andere,
de jongste, Amerikaan was.

Vraagt men of wij de plek kunnen aanduiden, waar de doodonschuldige
herkauwster haar laatste bosje gras gegraasd had? Niets gemakkelijker
dan dat. Dat viel voor op den rechteroever van de Niagara, niet heel
ver van die hangende brug, welke de verbinding daarstelt van den
Amerikaanschen met den Canadaschen oever, op ongeveer drie mijlen
beneden de beide watervallen.

De Engelschman trad toen met vasten tred op zijn tegenstander den
Amerikaan toe:

"En toch, in weerwil van alles, houd ik steeds vol, dat het de _Rule
Britannia_! was," zeide hij.

"Neen, gij vergist u. Het was de _Yankee Doodle_; ik verzeker het u,"
hernam de andere.

De twist zou waarlijk weer losgebroken zijn, toen een der
getuigen--waarschijnlijk in het belang van het grazend vee--meende
tusschenbeiden te moeten komen.

"Kom, kom," zeide hij, "laten wij aannemen, dat het de _Rule Britannia_
en de _Yankee Doodle_ was, dan hebt gij beiden gelijk, en dan kunnen
wij ten minste gaan ontbijten, niet waar? Vindt gij dat geen prachtig
voorstel?"

Dat compromis tusschen de beide vaderlandlievende volksgezangen van
Noord-Amerika en van Groot-Brittannië werd tot aller tevredenheid
door beide partijen aangenomen.

Amerikanen en Engelschen gingen stroomopwaarts langs de Niagara en
namen plaats aan de gastvrije tafel van het Goat-Island-hôtel, hetwelk
op eene strook neutraal grondgebied tusschen de beide watervallen
opgetrokken was.

Nu zij eenmaal voor hunne gekookte eieren, voor hunne traditioneele
ham, voor hun koud roastbeef, dat met brandverwekkende mixed pickles
smakelijk gemaakt werd, voor hunne thee, die bij stroomen vloot, om
de beroemde watervallen jaloersch te maken, gezeten waren, nu zullen
wij hen met rust laten. Wie weet daarenboven, of er over die mannen
nog in dit verhaal zal gehandeld worden.

Wij voor ons gelooven aan die waarschijnlijkheid wel het allerminst.

Maar, wie had nu gelijk? De Engelschman, of de Amerikaan?

Dat was zeer moeielijk uit te maken. In ieder geval was dit tweegevecht
een bewijs te meer, hoe hartstochtelijk opgewonden de gemoederen niet
alleen in de Nieuwe maar ook in de Oude Wereld waren ter zake van
een onverklaarbaar verschijnsel, hetwelk sedert een maand ongeveer,
al de hersenen in de war bracht.

.... _Os sublime dedit coelumque tueri_

zegt Ovidius Naso ergens in zijne onvergetelijke gedichten ter
verheerlijking van het menschelijk schepsel.

Inderdaad, nimmer had men, sedert de mensch op den aardbol verschenen
was, zooveel en zoo bestendig naar den hemel gekeken als in deze
laatste dagen.

Nu had juist gedurende den voorafgaanden nacht nog, eene luchttrompet
hare schrille koperklanken door het luchtruim laten weergalmen, vlak
boven dat gedeelte van Canada, hetwelk tusschen het meer Ontario
en het meer Erie gelegen is. De een had duid

Dettagli