"Ben kzm terk etmiyorum." Fidan'n sesi, öyle yumuak, öyle huu içindeydi ki, Sina kalbinin boaznda attn hissediyordu artk. "Aksine, onun yaamas için sana emanet ediyorum. Beni bulduklarnda bebeimi örenirlerse; onu da yaatmazlar. Bir anne, evlad için kendisini feda eder, öyle deil mi? Ben, onun yaamasn istiyorum. Tpk ad gibi özgür olarak. Asla peimizi brakmayacaklar ve asla benim kzm özgür olamayacak. Ama bir ans var ve ben, ona o ans vereceim."
Fidan, Sina'ya bakarken yalnzca gülümsedi. Baklar yine kzna eildi. Yumuak bir gülümseme yüzüne yayld. Kznn alnndaki saçlar geri itti yumuak dokunularla; parmann tersiyle yanan okad.
"O adamn, neden senin peine dütüünü anlyorum ben. Sen, senin farknda deilsin abla. Sen sevdiin için hem ondan hem kendinden vazgeçtin. Herkes sevmenin sahiplenmek olduunu sanyor. Oysa sevmek, vazgeçmektir. Sevdiin için vazgeçmektir. Ona bir ans vermek için vazgeçmektir. Sen, kalbin parçalana parçalana vazgeçtin ondan. Bir ans olsun diye. Ben de kzmn bir ans olsun diye vazgeçeceim ondan."